در این کار ظرفیت شناختی میمونهای بزرگ به منظور درک بهتر انسان اولیه و اهمیت حافظه در فرایند تکاملی بررسی شده است. این تحقیق را از شناخت تطبیقی ، علوم اعصاب ، primatology و همچنین باستان شناسی لیتیک ترکیب می کند ، یافته ها را در مورد توانایی شناختی میمونهای بزرگ برای تشخیص خصوصیات جسمی یک جسم بررسی می کند و سپس مؤثرترین روش برای دستکاری آن به عنوان ابزاری برای دستیابی را تعیین می کند. یک هدف خاص. نویسندگان استدلال می کنند که میمون ها (Hominoidea) فاقد توانایی شناختی انسان در تصور چگونگی آمیختن واقعیت هستند ، که برای پیش بینی موقعیت های آینده جایگزین ، نیاز به ترسیم حافظه دارد و از این طریق اصلاح رفتار تعیین شده توسط حافظه رویه ای. این کتاب یافته های علوم عصبی در مورد حافظه کاری کوتاه مدت ، حافظه رویه بلند مدت ، حافظه آینده نگر و تفکر تخیلی خیالی را در رابطه با رفتار دستی بررسی می کند. از آنجا که دستکاری اشیاء توسط Hominoidea در طبیعت (به ویژه برای به دست آوردن غذا) به عنوان زمینه ساز تکامل رفتار در اوایل هومینیدها تلقی می شود ، تضادها بین اولی و دومی برجسته می شود ، خصوصاً پیامدهای شناختی تهیه سنگ ابزار باستانی .